Czy to aby zdrowe?

HUMORESKA. W czasie ferii przyjechał do nas na parę dni jedenastoletni wnuczek Jarek. Odkąd został szczęśliwym posiadaczem smartfona, prawie się z nim nie rozstawał i szukał tam opinii na każdy temat.

Już następnego dnia, towarzysząc mi w kuchni, dzięki pobranej aplikacji sprawdzał, przykładając aparat do kodu kreskowego, co dany produkt zawiera i w ilu procentach jest zdrowy.

Początkowo trochę mnie to bawiło, po części interesowało, z czasem jednak byłam tym zmęczona i poirytowana - bo mi wciąż powtarzał, że niezdrowo się odżywiam.

Jeśli dawał odpocząć aparatowi i mnie, to tylko wtedy, gdy dziadek zabierał go do piwnicy lub garażu.

Próbowałam rozmawiać z mężem, żeby uświadomił małemu, że się niepotrzebnie wymądrza, że przesadza.  Przecież organizm potrzebuje różnych substancji, zawartych w różnych produktach.

- Niech sobie sprawdza. Prawie nie je słodyczy, nie musi mieć, jak dawniej, keczupu do każdego niemal dania - czy to źle? A jeśli Mariola z Bartkiem też tak wszystko analizują? Mamy podkopać jego zaufanie do rodziców? - odrzekł mąż.

Zadzwonił zięć, że za dwa dni przyjadą po syna; zapowiedziała się też młodsza córka. Uznałam, że na ten mały zjazd rodzinny trzeba przygotować coś dobrego.

Wysłałam dziadka z wnuczkiem na sanki; uwinęłam się i upiekłam tort. Oblany czekoladą, pięknie udekorowany czekał w lodówce na gości.

Jednakże pod wieczór przyszła moja przyjaciółka i jak to ona - przytargała całą torbę różnych podarków. Uradowana i wdzięczna zaprosiłam ją na podwieczorek. Mąż zabawiał gościa w pokoju, mnie do pomocy przyszedł Jarek.

Widząc, że zabieram się do krojenia tortu, ustawił cztery talerzyki.

- Ty też chcesz? - zapytałam.

- Oczywiście - odrzekł przełykając ślinkę.

- A wiesz, że ryzykujesz, bo tu i cukier i biała mąka...? - droczyłam się.

- Ale ja, babciu, sprawdzałem i nie ma nic o tym, że torty są szkodliwe. Myślę, że są zdrowe - rzekł autorytatywnie, nie spuszczając łakomego wzroku z porcji smakowitego ciasta.